بررسی اثر بایت‌پلن بر روی فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ماضغه بیماران با اختلالات مفصل گیجگاهی فکی

مقدمه: بایت پلن ها یک وسیله مهم در جهت تشخیص و درمان بیماران با اختلالات مفصل گیجگاهی فکی( T.M.J) می باشند. هدف: هدف از این تحقیق بررسی اثر این وسیله بر فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات ماضغه بوده است. مواد و روش ها: برای این منظور تعداد 25 بیمار با ناراحتی T.M.J انتخاب شدند. از این افراد قبل از ساخت بایت‌پلن از عضلات ماستر و تمپورال طرف راست و چپ الکترومیوگرافی توسط الکترود سطحی گرفته شد و در ضمن در هر دو عضله ثبت امواج در سه موقعیت استراحت (r ) حداکثر بستن (co) و حداکثر فشردن دندانها (cl )گرفته شد. سپس از این بیماران قالبگیری شد و بایت‌پلن نوع ماگزیلاری از جنس آکریل‌گرما سخت ساخته شد و به مدت 3 ماه فقط شبها استفاده شد. بعد از اتمام این دوره, مجدداً از این بیماران الکترومیوگرافی گرفته شد و مقدار فعالیت عضلات ماستر و تمپورال ثبت شد و سپس به کمک آزمون آماری‌ Pair-t-test مورد آنالیز قرار گرفت. نتایج: میانگین آمپلی‌تود عضلات ماستر و تمپورال در هر سه حالت r و co ,cl بعد از استفاده از بایت‌پلن دچار کاهش شده که از نظر آماری این اختلاف معنی‌دار بود (P<0.05). میانگین دیوریشن عضله تمپورال در تمامی حالات و همچنین عضله ماستر در حالت cl نیز بعد از درمان کاهش یافته که این اختلاف نیز از نظر آماری معنی‌دار بود (P<0.05). اما در میانگین دیوریشن عضله ماستر در حالتهای r و co قبل و بعد از درمان با بایت‌پلن اختلاف معنی‌‌داری مشاهده نشده است. بحث: نتیجه کلی اینکه بایت‌پلن در بیماران با اختلالات T.M.Jباعث کاهش فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات ماضغه و در نتیجه کاهش انقباضات این عضلات شده و میزان آمپلی‌تود و دیوریشن امواج الکترومیوگرافی را بخصوص در عضله تمپورال کاهش می‌دهد که این مساله می‌تواند به علت اهمیت بیشتر عضله تمپورال در تعیین موقعیت وضعیتی و بستن مندیبل باشد.